Spiętrzenie

między sobą a miastem, sobą a sobą
ulice dekorowałam domami z kartonu,
leżały na grzbietach, jak wielkie żuki
albo wieże bez anten.

powódź zniszczyła coś więcej niż chodniki,
uprawy, leśne ścieżki,
teraz powietrze jest ciężkie, pełne rdzy
pleśń kwitnie szybciej niż myśli,
a ja nie pamiętam, kiedy ostatnio
coś było na swoim miejscu.

miejskie życie —
co o nim wiemy?
tyle co nic
albo jeszcze mniej.