Muzyczność

Wanda. Jeżeli kiedyś zechcę napisać o psie, to właśnie o niej. Znika w trawie. Wybiega z krzaków. Uśmiecha się, tak jak uśmiechają się psy o czekoladowych oczach. Koty obserwują każdy mój ruch. Chciałyby coś powiedzieć. To mi wystarcza. Jeden z kotów ulokował się na kredensie, możliwe, że go nie dostrzegę. Tak sobie wymyślił. Strzelin. Puszczamy w ruch słowa. Poznaję Monikę. Wpatruję się w kobaltowe paznokcie Baśki. Uzupełniamy zapas wina w pobliskim sklepie. Wracamy w porządek myśli i snów. Baśka przepada w kuchni. Z Wandą kręcimy się w kółko. Wchodzimy, wychodzimy. Odrywamy od ziemi. Przyglądam się doniczkom ceramicznym, rybom, odciśniętym roślinom, zarośniętej przestrzeni. Pośród drzew peonie, mrówki. Mozaika. Kolory, ozdoby przypominające życie z pobliskiego stawu. Przystaję na krawędzi cienia. Powiedziałabym, że nie można odwzorowywać rzeczywistości posługując się językiem zmysłów. Chodzi bowiem o to, by sobie wyobrazić dźwięki. Okrągłe i lekkie. Leżymy z Wandą i mrużymy oczy. Powidoki.