Chwile

1

                                                                                                                   Joannie

Tłuste ryby, rybitwy, morskie potwory unikające bliskości, gdy spaceruję
pod szarym niebem. Kto otwiera przestrzenie oceanu, czeka na znak?
Wypłynąć i liczyć fale. Nie ścigać się z głodem, z pragnieniem.
Obfite czasy, wymyślne lekarstwa na każdy rodzaj smutku.

Piasek w butach, drobne kamienie. Pozowanie do zdjęć przed wieżą Yeatsa.
Rozpoznają nas po spodniach, ledwie uchwyconym uśmiechu. Mieszkam na wsi,
blisko drzew, pastwisk i cierpkich odmian jabłoni. Noszę na dłoniach chłód,
srebrne ptaki.

Świat w nowym roku wydaje się trochę przechodzony. Poszarpany wiatrem,
ludzie ukrywają myśli, znikają bez uprzedzenia albo klękają.
Słyszę huk. Odwracam się, mam inne spojrzenie. Urojenia. Pękate psie pyski,
ujadanie. Można nas zabić bez zająknięcia. Za sprawą wymyślnych bajek,
obcych nazw, akcentu.

PS

lubię się powtarzać, kiedy potrzebuję się nacieszyć, nasycić. I tak właśnie jest z tym wierszem, więc zostawiam go Wam. Również zdjęcia, które zrobiłam dla poetek. Muszę się nauczyć robić jedno zdjęcie i żadnego innego do wyboru. I chodzi o mnie, a nie o innych. 

2

3

4

5

6

7

8

9

10

11

12

13

14