El Grey i kosmos

Mam kilka obsesji. Oczywiście to one są najważniejsze, właśnie z powodu obsesji wyrzuciłam z domu telewizor 12 lat temu. Wtedy życie mojej rodziny jakby bardziej się ożywiło. Częściej słuchaliśmy muzyki, książki przestały mieścić się na półkach, a i nasze relacje zmieniły się, dojrzały. Najpierw słuchaliśmy radia, później wybranych audycji, w końcu z różnych powodów ograniczyłam radio do CSMu Oli Kaczkowskiej. Tam usłyszałam El Grey. Poszukiwanie jest częścią mojego życia, więc przesłuchałam artystyczną wypowiedź Marty i poczułam niezwykłą bliskość. Nie tylko z powodu twórczości i pięknych dźwięków. Jest we mnie coś takiego, że kiedy słucham muzyki, oglądam obrazy, fotografie, filmy, gdy czytam literaturę, mam głęboką świadomość ich wzajemnego przenikania się. Bez tych sfer, czuję się niepełna. Kiedy przeglądam playlisty muzyczne, zauważam, że nie pociąga mnie masowość i jest w tym jakaś zależność. Im bardziej odchodzisz od świata komercyjnego, tym masz większą łatwość wyszukiwania dla siebie czegoś wyjątkowego. Z ostatnią kompozycją El Grey układałam się przy okazji najróżniejszej korespondencji i zajęć, niestety wciąż nie mogłam się skupić. Przyczyna była prosta, to nie jest muzyka do zajmowania się, do towarzyszenia, jest muzyką do odpoczynku, wejścia w siebie. I kiedy odetchnęłam, wsłuchałam się we wszystkie smaczki i dopełniające detale, w barwę głosu Marty, poczułam ulgę. Jest w niej mnóstwo liryzmu i odrębności. I to właśnie cenię w muzyce najbardziej. Jej charakterystyczny styl, obrazowość dźwięków. Jest dodatkowym źródłem inspiracji, przestrzenią, światem o surrealistycznym rodowodzie. Te wszystkie elementy są w kompozycji i to jest wyśmienite. Dziękuję Marto.