Jedna z wielu

Kap, kap, kap. Cały dzień pogoda była znośna. Bez deszczu i wiatru. Umówiłam się w ostatni czwartek z zaprzyjaźnioną Ukrainką na wspólny sześciokilometrowy walking. O 5.30 po południu przebrałam się w dres, naciągnęłam czapkę, kurtkę do chodzenia. Odczepiłam brelok z nosorożcem od Katrhine. Zamknęłam dom, upchnęłam klucz, ręce w kieszeniach. Idę. Zaczyna padać. Zawsze jest tak, kiedy postanawiam w końcu coś dla siebie zrobić pogoda przypomina mi, że żyję w Irlandii. Kap, kap, kap. Idę i myślę: a niech pada, taki szałerek, nic takiego. Wysyłam do Any smsa, że idę w jej kierunku. Po dziesięciu minutach, to już nie szałerek, tylko najzwyklejsza ulewa. Jeszcze bez wiatru i błyskawic. Na drugim kilometrze dołącza Ana. Śmiejemy się, że nie jest źle, że w sumie co tam deszcz. Idziemy. Rozmawiamy. Już nie kap, kap, kap, tylko zacina w twarz, przymykamy oczy, i toczymy się z górki. Czuję, że deszcz ciurkiem leje się po plecach. Tego mi było potrzeba. Wróciłam do domu, powiesiłam kurtkę na mini kropielnicy, którą zostawił nam Landlord. Rozpaliłam w kozie. Nalałam sobie letniej wody z miodem. Kap, kap, kap, ścieka woda z kurtki, z domowej kropielnicy. Kap, kap.