Z nieobecności

Mogłabym się wyrwać i schować kawałek po kawałku,
które przekreślą nasze terytorium. Solidnie okopana
zaimkami dzierżawczymi przetrwać, chociaż drzewa
rozkołysały się na moją trwogę.

Zaczęłam rozumieć śpiew dybuków, kolejny rozpad
jedności, ontologiczną reprezentację nieobecnych.
Długością spódnic zasłaniam sobie przed nimi kolana,
uszy.

Zawzięcie ćwiczymy ciało, reguły, rezygnujemy z kawy,
przyjaznych gestów osadzonych w barowym tłumie malowanych
ptaków. Tresujemy się potencją, zmagamy z językiem,
z drukowanymi literami kwitnącymi na ścianach muzeów.

Czy to możliwe, abyś nagle zróżowiał, zawieszając się powtarzał
zadania wyświetlone na monitorze, mówiąc, że improwizujesz?

Kolekcjonujesz bardziej ostre czy niecierpliwe stany,
przez które przechodzimy we śnie. Aż zapadasz w pustkę,
jękliwe fale, dźwięk skrzypiec z pierwszej części czterech
pór roku. Poranek i znowu żadnej tajemnicy w zasięgu.