Bog oak

Pada deszcz. Nareszcie wróciła stacjonarna pogoda. Jest rzęsiście i za każdym razem, kiedy wstaję od biurka, przypominam sobie ostre światło, do którego nie mogłam przywyknąć. Odbijało się od trawy, kamieni, czarnych krów. Wypalało oczy konikowi, obojętnie czekał aż przejdę, wrócę i tak przez całe lato. W końcu straciliśmy siebie z oczu. Albinos zapodział się pomiędzy wzgórzami, kamiennymi murkami. Oglądamy z Paddym torfowisko. Rozmawiamy o czarnym bagiennym dębie, o szlachetności drewna. Wyższości torfu nad torfem. Spędzamy niedzielne popołudnie nad renowacją czegoś niewielkiego. Przechodzi obok, robi kaczy dzióbek, a ja śmieję się, że gesty dorastają do nas, jak my do ziemi. Jednak czuję jak wyrastam z siebie, z wierzchowca, który moknie za zakrętem, jak dzielą nas obowiązki. Nietknięte whiskey, pożywka wieczornych rozmów. Przykuta do biurka, nie jestem wytworną damą, już wcześniej zerwałam ze sobą. Na dobry początek.