Wyimek ze snu

To przedstawienie nie mogło być nie bez znaczenia. 

Scena o traceniu głosu, o opluwaniu, o siadaniu na piętach. 

Przez wszystkie sezony owoce spadają, więdną, gniją. 

Garbię się, gdy na to patrzę. Nie powiem nic, 

bo już nie wiem, kim jesteś. 

Z trudem wstaję, nie myślę. Ludzie mają różne kształty. 

Człowiek bagażnik, człowiek namiot, kobieta gruszka, jabłko. 

Mam gitarę i smutek. Przycięte włosy. Wychodzę rano 

po bułki i mleko. Krzyczysz: chodź do łóżka! 

Udaję, że mnie to omija, 

jak sen, w którym pilot przygląda się, 

gdy dziewczyna całuje chłopaka. 

Kiedy się orientuje, że ten zerka, 

wymownie przewraca oczami.

Zrywa się i ucieka. 

W restauracji to co innego. Zamawiam piwo pszeniczne, 

grillowane krewetki na maśle czosnkowym i suszone pomidory. 

Zabiją smak. Nawet nie chciał z nią porozmawiać. 

Skończył się asfalt. No wiesz, wszystko się kiedyś kończy.