Pamięć ciała

Katarzyna Tchórz 

Potrafię przeniknąć myśli, oddech. Chciałbyś kupić lampki, ale wciąż nie możemy ustalić ich koloru. Mrugam, a kiedy gaśniesz, rozmawiamy o kartonie, folii, adresach zwrotnych. Dwa razy zapominam, co chciałam powiedzieć. W końcu wracam i wraca pamięć, więc wyciągasz ze mnie igły, później palisz je w piecu i zastanawiam się, ile w tobie mnie, a ile ciebie. Cytuję słowa na literę P. Asia śmieje się, że epitety wyprzedzają rzeczowniki. Skracam chwile. Czuję strach. To nie wystarczy, żeby dopowiedzieć minutę, ale tłumy czekają, spacerują, kleją się do okien, do siedzeń, papierowych kubków. Czekają na niezwykły początek wakacji. Mocne drinki, kapelusze od słońca, fotografie wież, łuków, piramid, księżyca, kosmosu. Gdybym miała balon, leżałabym i gapiła się w płomień. Gdybyś tamtego wieczoru nie spojrzał w moje oczy, nie znalazłbyś śladu na prześcieradle, ani pod. Perfum, skupiska karaluchów za zasłoną. Nie miałbyś reumatyzmu, cukru w kostkach, uczyłbyś ciemność kłamać, wyostrzyłbyś spojrzenie. Opróżniał skrzynkę na listy, czekał na wschód słońca. Nie, wschód wykreślam. Kto uwierzy w najwstydliwsze tajemnice. Nie żebym nie pamiętała, nie śniła o nich, nie nazywała po imieniu, nie drapała skóry do mięśni. Noce podobne do siebie, do ciebie, do kierowcy, sprzedawcy, lalkarzy, aktorów, reżyserów, żaden nie odróżnia różowego od pomarańczowego, wszyscy kłamią. Udają. Zrozum mnie w końcu i przestań rozdrabniać słowa na sylaby, kropki, przecinki. Nie usypuj gruzu ze spotkań, informacji, nagłówków gazet. Każda rzecz tutaj rozszerza się, a kiedy przestaję patrzeć. Przestaję patrzeć.