Szpunt

Katarzyna Tchórz 

Słyszałam, że wszystko jest wymienne, każde zło ściąga
problemy. Wyobrażam sobie ciemność, działanie neuronów,
kiedy uwalniają się z pozorów i wtedy do ciebie dzwonię.
Gdy nie odbierasz, wrzucam kamień. W pudełku, pod wpływem
dostatecznie silnego bodźca, pielęgnuję lokalny skalniak.

Tyle rozmów niezaczętych, niedokończonych, niewyartykułowanych.
Będziesz teraz tak żyła? Z papilotami, zmytym makijażem i tym,
czego nikomu nie opowiedziałaś, może popełniłaś błąd? Tak się wpada
w pułapkę, chcąc umknąć bocznymi drzwiami, niby z deszczu do windy.

Znowu pytanie: gdzie byłam. Zlepek kształtów, ociekający wodą płaszcz,
kalosze, prowincja, pęcherze na piętach, takie alibi pojawia się każdej wiosny.
Ograniczamy się do kilku minut, nie możesz zostać dłużej, ale wypytujesz
jak mała dziewczynka, i jak kiedyś ja, bez powodu przestajesz machać pantoflem,
bojąc się, że do świeżej ziemi noskiem buta zryjesz trójwarstwową sportową podłogę.

Makrele wgryzają się rybakom w sieci, wieczorem osada Celtów zachodzi mgłą.
To pewne, nie skończę wielu rzeczy, za często natrafiam na wyjątkowo mokry
mur. Próbuję wkuć na pamięć wiersz, ale mam problemy z numerami zwrotek,
telefonów i trudniej mi zrealizować plan. Kolekcjonować dziwne rzeczy
wystające z szafek, leżących obok kurków, wszystko przypomina bluszcz.
Rozgałęzione w nieskończoność perikariony, wahanie.