Lwia część

Piotr Pasiewicz 

To nie jest tak, że potrafię pisać o śmierci akurat
w tej chwili, różnimy się dynamiką narracji. Na powierzchni słońce,
modelowe sceny, w których podejmujesz próby,
jak szybko osiągnąć odpowiedni poziom.
Gęstość ziarna zaciemnia fotografię.

Lubiłam jego i żonę, tamtego, co skoczył, oboje urwali się z życia
jak w filmie. Przyśpieszenie powoduje, że jestem zmęczona,
łamię się w podróży, w głąb i tracę dystans określany kodami.

Pamięć, jedno spojrzenie, kiedy myśli nabierają mocy,
więc ściszasz głos i opowiadasz o dramacie, który rozdziela dusze,
podążające za blaskiem księżyca. Pozostały po nich łańcuszki, medaliki,
metaliczny posmak.