Wahadło

Katarzyna Tchórz 

Słyszę dreptanie, gdy deszcz się kończy,
zamglone łąki puchną, z wyjątkiem stworzeń ze szczelin.
Żyją nocą, bo wtedy łatwiej uciec nie zwęglając ciała.
Lubię otwarte usta i włosy umiarkowanie przycięte
błyszczą się - na szyi fasetowane onyksy.

Łączą nas programy rozrywkowe i zakłady przeliczane
na sto procent. Leżysz bez ruchu pomiędzy porcelaną babci,
a kubkami, z których należy wypić herbatę zanim wystygnie.
Klęczę z bezradności, a kiedy kolana zaczynają krwawić
wypadam wprost na ulicę. I nie potrafię opisać złości.

Owinięte stopy nie pozostawiają śladów, pęknięcia
pierzchną na wietrze. Nie kurczą się, kiedy po
proszę o ciszę, jeszcze nie wiem, czy wejść do środka.

10 maja 2012