Ograniczenia

Kiedy matka Sary zniżała głos, sąsiedztwo odbijało echo –
śmiechy i krzyki, splątane jak trawy na wietrze.
Podobno była dobrą matką, lecz dzieci nie wędrowały
ku dziurze w płocie, nie szukały śladów ojca
w odbiciu spóźnionego samochodu.

Magnolia na ścianie, w ogrodzie trampolina,
porośnięte mchem, jakby milczenie miało zapach.
Nikt nie przewidział, że melancholia
pewnego dnia wybierze matkę Sary,
zawiesi ją w próżni nieznanego kierunku.

Wiosną, w zielonej sukience.
Telewizor zagłuszy przekleństwa sąsiadów,
a Sara, zatopiona w oddechu minionych dni,
palcem obrysuje usta i policzy myśli –
barwne, zalotne, gubiące się jak cienie.