O garderobie

Przypomniałam sobie, jak jechałam do Odessy. W walizkę swobodnie wchodził mój syn i zastanawiałam się, po co mi taka wielka, ale za chwilę koleżanka upierała się, że muszę zabrać to i tamto. Więc dobrze, zapakowałam się. Jakoś. Wszystko było cacy. Ze Szczecina jechaliśmy sypialnym pociągiem do Przemyśla. Było pięknie, komfortowo. Kierunek na koniec świata. No dobrze, byłam oszołomiona i z podniecenia chyba przestałam myśleć. Odessa to niezwykłe miejsce, więc przygotowałam się na wszystkie okoliczności. Buty takie, siakie, sukienki, spodnie. Jednak nie przewidziałam, że walizka nie spełnia wymogów ukraińskich linii kolejowych. Zwyczajnie nie mieściła się w drzwiach pociągu. w końcu panowie upchnęli landarę, szafę, to coś, ale od tamtej chwili nie mogłam zasnąć. No nie szło mi na samą myśl, że będę musiała w Odessie przeprawiać się z szafą przez miasto komunikacją miejską. Ktoś z was wie, jak wygląda komunikacja miejska w Odessie? No więc Marszrutka, to przerobiony bus ciężarowy, no i moje szczęście w nieszczęściu, bo azjatyckie rozmiary bagażowe mieściły się tam swobodnie. Do Polski wracałam przez Kijów, ale od popijania różnych trunków byłam już obojętna i nie myślałam, jak tam dotrę z garderobą wielkości małego nosorożca, ale może o tym innym razem.

Oddesa, pomnik Carycy Katarzyny