Dzień w kolorze blue

Rhino od Katarzyny Tchórz

Od kilku dni mam bardzo intensywne sny. Kiedyś nie rozumiałam ludzi, którzy opowiadali, że śnią im się pisarze, poeci, piosenkarze, aktorzy. Przez wszystkie lata miałam sny ze sobą w roli głównej i z ludźmi bezkształtnymi, albo bez twarzy, czasami zwracałam się do nich po imieniu, albo z takimi, co już umarli. Przez kilka lat śniły mi się wojny w odcinkach. Latanie. A ostatnio sen po śnie, nawiedzili mnie Konrad Wojtyła i Jacek Dehnel. Ręce mnie rozbolały od tych rozmów, rozbolała głowa i w ogóle. Powiedziałam sobie dość, żadnych snów. Jest pełnia, więc poczułam, że coś jest na rzeczy. Rano starałam się wstać prawą nogą. Niby było cacy, do czasu. Najpierw mąka. Rozsypała się i poczułam, że to dopiero początek tego nieszczęsnego udawania, że się wstaje prawą a nie lewą nogą. Ukręciłam biszkopt i kiedy już wlewałam do formy, przez nieuwagę część znalazła się poza formą. No mistrzynią jestem, nosorożcem w składzie ingrediencji. Posprzątałam mąkę, starłam blaty, wyczyściłam zlewozmywak, podłogę, szafki. Wszystko. Odlałam mleko do kremu, wstawiłam do garnka i poszłam sobie. Obejrzałam kwiaty, pogoniłam muchę, sprawdziłam przepis na roladę w Internecie. Coś huknęło. Pobiegłam na piętro. Sprawdziłam pokoje, łazienki i kiedy już schodziłam na dół, olśniło mnie: mleko! Zbiegłam do kuchni, a tam nad garnkiem unosiła się powłoka piany. Garnek Zeptera sprzed stu lat i proszę bardzo, nie wykipiało, ale wyparowało. Więc od nowa, wlałam mleko do nowego garnka, ale już stałam i pilnowałam. W tym czasie zerwał się wiatr i deszcz zacinał wprost do łazienki. Nie wierzyłam w to, co zobaczyłam, ściery i zmywanie potopu. Poczułam w sobie coś, co jest pewnego rodzaju otępieniem, ale bez histerii, mechanicznie, jak robot, jakby wszystko działo się poza mną. Dobra, czas na rzucanie biszkoptem. Czy może mnie jeszcze spotkać jakieś nieszczęście? Rzuciłam dokładnie jak było w przepisie. Jednak po chwili pomyślałam, że może za słabo, tak jakoś dziwnie z tym rzucaniem. Rzuciłam jeszcze raz, dla pewności. Wstawiłam ponownie do piekarnika i uchyliłam drzwi żeby stygł powoli. I dalej brnęłam w tym lewackim dniu. Marcepan sobie, ja sobie, trudno. Później chłopcy wrócili do domu, ogarnęłam się i poszłam przed siebie. Aaaa, biszkopt wyszedł idealnie, krem również, rolada, a te inne męczące sytuacje zniknęły.