Sztorm

Wojciech Kukowski

Filiżanka rozbiła się – ktoś musi umrzeć.
Trzeciego dnia wstajemy zmęczeni czekaniem,
mrowienie karku przyciąga deszcz, gdy pierwszy
wiatr milknie, postacie z rysunku Sary mokną:
przewodnik zasnął, stopy oderwane od podłoża
puchną w wodzie.

Jesteś pewna mgły? Zablokowane furtki skracają drogę,
ćwiartki puszczone bez kontroli wypełniają miejsca.
Wynik testu na płodność, kartę pamięci opróżnioną do połowy
– ostatni raz zmyślę, obiorę z krążących wokół tajemnic
pułapki, które trwają w nieprzerwanej rozmowie malarza
ze mną i dziećmi, padającymi daleko od jabłoni.

Po latach rozumiem formy, których mogę użyć
w dialogach o obrazach; zanim spuchną i pękną,
dmuchamy.