miotła a może zmiotka

wiersz z tomu Czekając na Malinę

No i zaczęło się. Jest trema. Mimo że przez chwilę czułam ulgę. Jednak nie trwała długo. Czoło mam poranione zmarszczkami, tak, tak. Mam! Pocięłam obie dłonie. Przypadkiem i raczej z powodu niepokoju. Podobno ludzie są dziwni - ja jestem. Ale rozumiem siebie. To spustoszenie, do którego przyczyniło się kilka osób, minęło. Już mnie nie rusza chamska postawa jednego z facetów, któremu pozwoliłam się wykorzystać. Tak, jestem naiwna. Jednak już nie usługuję przy stole. Mój dom, mój azyl. Iluzja - syfon i nieustająca ochota na wodę. Zdawałoby się, że wszystko uległo pomieszaniu, nie tylko pogoda. Poszczególne dni, już nie są tak uniwersalne. Mam problem z czasem. Z językiem, mimo że cierpliwości nie muszę się już uczyć. Nie lubię zakupów w supermarketach, nie lubię promocji, nie szukam magicznych chwil kupując kolejny odkurzacz. Nie odlecę, jestem zbyt ciężka. I nie chodzi o wagę, a tysiące słów, interpunkcję - której ciągle się uczę. Ciągnie mnie po ziemi, jakoś to zniosę. Granatowy czy szary? Papierosy? A może czekolada?!