z rzeczy bardziej prostych

Czasami jest tak, że brutalnie podciąga mnie na palcach. Na ckliwy głos sąsiadki reaguję wyjątkowo metalicznie. I to wrażenie, że podpatruję awanturę przez szybę. Wbija mnie w fotel, z kolanami pod brodą czekam, aż wpełzną na łóżko i się pogodzą. Siedzę przy butelce wina, dobre włoskie wino. Zwyczajne. Dzbanek herbaty zaprawionej imbirem skończył się, a nie ma nikogo, kto zaparzyłby drugi. Dostałam przepis na ziemniaczane kluski, ale zabrakło żytniej mąki. I czekam na walizkę, a w zasadzie to na neseser. Mam już do niego kłódkę, taką małą, nie wiem skąd - jest. Może ktoś mi wytłumaczy, o co chodzi z tymi kłódkami na mostach, pomostach? Skąd biorą się sroki na myśl o nich? Dlaczego sen nie zjawia się, kiedy przypominam worek piasku. Tylko przesypuję się z boku na bok, okrążam łóżko i tak kilka razy. Chciałabym, abyś tu był w każdy piątek. Wplątywał się w pościel i czytał na głos „Malinę". A rano siadalibyśmy na łóżku w poszukiwaniu skarpetek, spodni od dresu. Poszedłbyś po chleb i rzodkiewkę. A wiatr targałby żyworódki w oknie, które zakwitły - podobno jestem szczęściarą. Im starszą, tym bardziej bezwładną. Dłużej się ubieram, czasem rezygnuję w połowie. W swojej obecności pozwalam na pogniecioną skórę, na ciszę i wyciemnienie. Obrazy z nowymi twarzami, oderwana skóra jest chropowata. Na ścianie tyle pauz, ile myśli. Tak daleko we mnie nie dotarłeś. Chociaż zostało ci już niewiele. Czy wtedy też będziemy szmuglować likier w żelkach? Czy wyjedziemy poza linię, którą zaznaczyliśmy na mapie?    

łazi dzisiaj za mną i śpiewam, macie tak czasem, że się wpije i nie puszcza?