Z prostych rzeczy

Nie mam siły się tłumaczyć. Poprawiać kartki tak, aby każdy mógł odczytać moje intencje. Z prostych rzeczy najlepiej wychodzi  mój szept. Tkwi na tyle głęboko, że śmiech  rezonuje parę godzin i nie pamiętam, czy kiedy śpię, śnię to wszystko, czy tylko mi się wydaje. Bez wysiłku odkryte ramiona szmuglują zapachy. Opierasz nos w zgłębieniu łokcia. Dobrze, że w tym czasie nie przeliczasz butelek, które przez dwa lata nie zdążyły się potłuc. Jej ciało we mnie ciąży jak kamień. Przy spadaniu łamią mnie kości, później nie pamiętam, dlaczego przełknięte słowa nie dają oparcia. Pamiętasz? Kiedyś złapałeś mnie mocno u nasady  i cisnąłeś, aż zczerwieniały uszy. Po piątym razie czułam się tak słaba, że przed lustrem widziałam potrójne czoło i napis: przewiduję gorączkę! Kto by uwierzył, że nie będę więcej warczała przy czterdziestu stopniach. Pozostała herbata z imbirem i miodem. Ostatni szkic i krótkie opowiadanie o przepastnym pejzażu atlantyckim. Muszę go widzieć. Tylko wtedy czuję twoje stopy, gdy oddycham przez nos. Budzę się rano i zapisuję wszystkie strzepnięcia po mojej stronie. Po twojej wspólnymi siłami zwijamy mapę. Proponujesz, że zamienimy się miejscami. I wszystkie rzeczy się rozszczepiają. Kładę kartkę i pióro. Tym razem wracam do początku, ty wciąż zakreślasz mój nos, powieki, podbródek. Rozkładasz linie na kolejne warstwy papieru, upinasz pasma włosów. Dorabiasz mi ślimaka pod okiem, niech się śmieją.