utopienie

Nadał jej imię, a właściwie wybrał z gwiazd. Przed zaśnięciem  odliczał sto sekund, z których każda odprężała, robiąc miejsce w głowie. Wcześniej telefony, dzwonki, radio, Internet i wszędzie jej zapach. Było coraz spokojniej.  Dla przyjemności, w chwili poznania, podarował jej różę. Naoglądał się tego tyle, że zaryzykował. Potem wpatrywali się w siebie i żadne nie odwracało wzroku. 

- Nigdy nie zastanawiało cię to, dlaczego wszyscy mają depresję, kiedy nasycą się widokiem gór i muszą wracać do wieżowca na swoje siódme piętro? Jeździsz rowerem, pędzisz, upajasz się smakiem muszek, a kiedy w nocy budzisz się zlany potem, nie możesz zrozumieć, dlaczego nie ma jej obok ciebie? Wstajesz rano i szukasz czegoś, patrząc w lustro, przez chwilę. Robi się ciemno. 

- To jednak dzieje się naprawdę. I wcale nie będzie lepiej. Przedtem była bliska, w kalesonach w prążki, jego kalesonach. Mogłaby nawet nie zakładać stanika. Nawet by nie drgnął, tylko patrzył z bliska i badał nosem miękkość skóry. Byli  w tym dobrzy. W gapieniu się przez okno na drugą stronę. Chwytał ją za mały palec, i mimo że piasek palił w stopy niemiłosiernie, odganiał osy znad brzucha, ramion, kolan. Podobało mu się, jak jadła, bez większego nacisku, małymi kęsami. Upijał  się widokiem długiej szyi i proporcjonalnych ramion. Kiedy posypywała parmezanem makaron, zlizywał resztki z jej palców prosząc, aby dzień się nie kończył. 

-We śnie doczekał chwili, gdy zasnęła w wannie...