No i boli mnie głowa

Słońce świeci, więc nie śmieję się już sceptycznie, jak wczoraj. Kształtuję mój szelest tak, żeby emocje rozkładały się równomiernie i żebyś czytając mógł oprzeć się o ścianę i nie odczuwać zimna. Z drugiej strony dłuższe skupianie się na zimnie powoduje, że tracę rytm, a ty zamiast za mną podążać, zwijasz się w kłębek i zasypiasz. Wyobrażenie twojego podbródka we śnie rozprasza mnie. Biorę serwetkę do ręki i szkicuję na niej z pamięci. Dokładnie obrysowuję kształt i nadaję formę. Układam na poduszce obok i tobie jest nawet do śmiechu. Nie krępujemy się siebie po obu stronach.  Nie wiem, czy to ręka, czy noga mocuje się ze mną, kiedy zamykam oczy, więc dosięgam cię kolejny raz i kolejny. Na drewnianej komódce stoi kubek po kawie z odciskiem ust. Jest tak wyraźny, że moglibyśmy wymienić się smakiem mojej inki z mlekiem. Opowiadałeś o tym, jak popłyniemy do Brazylii, a tutaj jest wciąż zima. Co zrobić, nie wolno ci się martwić. Wiesz, mam wątpliwości, czy zadrapania na drewnie da się naprawić. Stół przykrywam grubym obrusem w kolorze gorzkiej czekolady. Odwróciłam się w stronę pustego pokoju, po którym niosły się tylko fragmenty rozmów, echo... Póki potrafię siadać sama do obiadu i nie szarpać się o cztery rodzaje chleba do białego barszczu, dopóty ciągle jestem sobą, nawet wtedy, gdy odłamuję kawałek dla ciebie. Gdzie się tak spieszysz, jest mi głupio biegać wokół stołu i tak nie pobiję rekordu. Podróżując mam szansę okrążyć świat, spłoszyć kilka ptaków, odkryć nowe smaki i powiem ci, że jeżeli połączymy siły staniemy się jednobarwną postacią, w kolorze pomarańczowym. Dla ciebie pewnie będzie różowa, ale już dawno ustaliliśmy, że nie rozróżniasz kolorów...