harmonia

Chciałam mieć problem? No to mam! Tak do końca życia. Za każdą pomarańcz, za każdego batonika i tak w kółko. Zlituj się nade mną! Popatrz, jak zarasta nasze życie. Przestań je sobie wyobrażać, zobacz! Kto będzie je pamiętał oprócz nas? Kto będzie pamiętał mnie i ciebie? Czy warto się zastanawiać, dlaczego, skoro tak, jak dawniej mówię, oddycham i wciąż patrzę w twoje oczy. Ciągle mam na nas pomysł, ciągle! Za jaką cenę? Za cenę bezdomności. Za życie pośród drzew i ptaków, których dotąd nie widziałeś i nie słyszałeś, chociaż jesteś dobrze znany w tej części ogrodu. Oczywiście, że masz prawo opadać z sił. Dzieje się tak za każdym razem, gdy twoja krew gęstnieje, a poziom cukru znacznie się obniża. Stoję w rozkroku pomiędzy tobą, a trawą, która nas dzieli. Chciałeś widzieć, więc ujrzyj starszego człowieka, siedzi na ławce. Ocean za plecami odrobinę zagłusza niebotyczny obraz. Genialny i bardzo wyraźny. Kiedyś człowiek bujał nogą na szlachetnie urodzonych. A każdego takiego jak ja palono na stosie. Za co? Za czytanie z gwiazd, za nalewkę imbirową, za makijaż. Za podawanie cierpiącym wody z Lete i punkt widzenia, który innych wodził na pokuszenie. Nie, na nich nie działa woda zapomnienia. Ani plaża, ani latarnia morska. Chociaż z latarnią mam miłe wspomnienie z Kołobrzegu. Turystyka nigdy nie dotknęła nas w nadmiarze. I ciągle mam ochotę nauczyć się zwijać cygara. Ćwiczę uda. Piętami dotykam pośladków, w tempie - raz, dwa, raz, dwa... Tak możesz mnie dotknąć. Muszę jeszcze wiele wydrążyć w głowie. Wiem, że stawiam opór, ale pragnę, abyś mnie zatrzymał. Tracę na tym całą energię...