kanał

 

ojciec wciągał mnie na łajbę każdej wiosny
nie było dokąd uciec, reling piłował palce,
powieki pęczniały solą, sen był jedynym wyjściem
gdy żółć rozrywała wnętrzności od środka.

trzeciej nocy postanowiłam, że to koniec,
że woda nie zdąży już obmyć pęcherzy,
że drewno pod stopami nie skrzypnie więcej.

czy trzeba aż tak daleko płynąć,
żeby ojciec uwierzył, że syn byłby silniejszy?
nie daję się ograć w szachy, gonię w ślepy zaułek,
biodra zgubiłam w za dużych spodniach.

stoimy przy siatce, oboje cisi jak wygasłe boje,
po mojej stronie odrastają włosy —
bujam się po swojemu, aż metal puszcza.

potem kilka niechcianych słów,
garść ziemi, oddech szarpie się w gardle,
nikt się nie zorientował, że znowu
ogoliłam kark do skóry.