pierwszy milion nocy

pierwszy milion nocy
pierwszy milion nocy

poniedziałek, 14 listopada 2011

igranie z grawitacją

brnę przez torf i tylko myśli
zmieniają się w lepki porost
okalają płuca

zamiast słów ptaki tną na oślep od skrzydeł
do skrzydeł rozciąga się rytmiczna muzyka

w gardle coraz cięższa gruda i deszcz
pada na twarz wybudza wspomnienia
jestem lżejsza nie dam sobie
wmówić wszystkich grzechów

luty 2008


* Obraz talat darvinoğlu
Autor: © Malgorzata Poludniak at

23 komentarze:

  1. Nivejka14 listopada 2011 09:09

    "nie dam sobie wmówić wszystkich grzechów"... I słusznie!

    OdpowiedzUsuń
  2. nocny14 listopada 2011 09:41

    lekkie zaskoczenie, ale data uspokaja
    ciekawy obraz wybrałaś do tego

    OdpowiedzUsuń
  3. Margarithes14 listopada 2011 09:59

    Nivejka - nie ma opcji :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Margarithes14 listopada 2011 10:01

    Nocny - poprawiłam stary wiersz, bo ten stary został przez taką jedną panią przerobiony po swojemu i opublikowany, a doszłam do wniosku, że go przypomnę :P

    OdpowiedzUsuń
  5. Unknown14 listopada 2011 10:37

    i słusznie, bo nasze grzechy
    są następstwami czyichś grzechów
    i nie mogą być naszą winą.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy14 listopada 2011 14:56

    Dajesz do myślenia, Piękna. Moje grzechy przyklejone do mnie na stałe i ani ich odkaszlnąć i wypluć, ani odpuścić. Są moje na zawsze. Do nie moich się nie przyznaję, i nie że nie pamiętam, nie przyznaję się i już.

    ciał:*

    OdpowiedzUsuń
  7. jadwiga14 listopada 2011 17:31

    Lubię czytać wiersze Twoje, pozdrawiam
    j

    OdpowiedzUsuń
  8. scenki14 listopada 2011 20:17

    Nie daj. Noś tylko swoje.

    OdpowiedzUsuń
  9. Barnaba14 listopada 2011 21:17

    Ja też wszystkich grzechów nie dam sobie wmówić. Ale, czy ICH, wmawiających, to obchodzi? Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  10. Kopacz14 listopada 2011 22:13

    Prędzej czy później się od niej oderwiemy i wtedy każdy poszybuję w stronę swego przeznaczenia.

    OdpowiedzUsuń
  11. Magda Spokostanka15 listopada 2011 11:14

    Bardzo cieleśnie odczułam ten wiersz. Ocierający i gęsty.
    Muzyka między skrzydłami i deszcz na twarzy!
    Gubię się w swoich grzechach, są tacy, co liczą je tylko innym ...

    OdpowiedzUsuń
  12. Unknown15 listopada 2011 19:55

    To ja sobie za miesiąc (bo wtedy będę igrać z grawitacją) wiersz ten jeszcze raz przeczytam. A jakby co ostatnie zdanie zerżnę bezczelnie i powiem donośnie. A co!
    Mogę?

    OdpowiedzUsuń
  13. Margarithes16 listopada 2011 00:33

    Iva - a życie i tak zrobi z nami, co zechce

    OdpowiedzUsuń
  14. Margarithes16 listopada 2011 00:34

    Sheloves - ale są takie które chciałabym żeby zmyły się jak okna

    no są

    OdpowiedzUsuń
  15. Margarithes16 listopada 2011 00:34

    Jadwiga - dziękuję. I jednak zamiast porowej będzie grochowa. Syn zadecydował :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Margarithes16 listopada 2011 00:35

    Ela - :) będę

    OdpowiedzUsuń
  17. Margarithes16 listopada 2011 00:35

    Barnaba - a ciebie to obchodzi?

    OdpowiedzUsuń
  18. Margarithes16 listopada 2011 00:36

    Kopacz - wolę później...

    OdpowiedzUsuń
  19. Margarithes16 listopada 2011 00:36

    M. - pewnie dlatego, że tak jest łatwiej! Usprawiedliwiają własne!

    OdpowiedzUsuń
  20. Margarithes16 listopada 2011 00:37

    Polala - zżynaj! ja będę igrać za dwa miesiące :)

    OdpowiedzUsuń
  21. bibi17 listopada 2011 01:14

    Bardzo zwięźle i bardzo intensywnie. Podobają mi się metafory tutaj, szczególnie ta z pierwszej zwrotki :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Unknown17 listopada 2011 07:10

    dokładnie, Margo....

    OdpowiedzUsuń
  23. Emocja17 listopada 2011 16:06

    tak,bo inni najlepiej znaja wszystkie grzechy nasze i jeszcze w to wierza,ze to dla naszego dobra
    racja,nie daj sobie wmowic :)

    OdpowiedzUsuń


Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)