W końcu idziemy przed siebie.

Myję ulubiony kubek w papugi, który dostałam na urodziny. Przypomina mi Park Guell. Ile mam dzisiaj lat? Tak, załóżmy, że to istotna informacja. Jednak na te kilka godzin zamykam drzwi i wychodzę z domu. Mierzę wzrokiem ludzi na przystanku tramwajowym. Kiedy tramwaj rusza, dwie kobiety nadal się przepychają między sobą. Tabliczka wyraźnie wskazuje wolne miejsce dla matki z dzieckiem. I co z tego. Panią na obcasach bolą nogi. Kobieta przez chwilę patrzy przez okno. Na kolejnym przystanku wyskakuje. Była szybka, nie zdążyłam jej się przyjrzeć, nie wiem ile ma lat. Wychodząc, ktoś dotknął mojej piersi. Dziwnie się czułam. Zaczęłam tęsknić i w ogóle to nie lubię takich dni, a przeciskanie bywa obrzydliwe. Moja córka pachnie wyjątkowo. Kiedy mnie przytula, czuję ciężar. Mój ciężar. Jest ode mnie wyższa. Podobna. Rozmawiamy o uczelni. Szybko oddycha. Nadal stoimy w miejscu. Dzisiaj wszystko zrobimy inaczej. Siadamy w restauracji i zaczynamy od kawy. Później to już nie ogarniam rozmów, bo jest kilku znajomych i mam wrażenie, że każdy z nich coś brał. A może ja tak sądzę, bo wpatrując się w te rozmowy, jestem poza nimi. Atmosfera jest świetna, wszystko dobrze zrobione. Jedzenie pyszne. Wyjście do kina, na "Baby są jakieś inne" - to nieudany pomysł. Na tym filmie, oprócz mnie, nie było nic śmiesznego. Wyszliśmy po godzinie, palimy przed bankomatem i znowu się zamyślam. Tak trudno to wytłumaczyć. Nie radzę sobie z zamkiem. Co chwilę kogoś przepraszam, mam zdeptane buty. Człowiek wraca do domu. Powoli odkładam wszystkie niepotrzebne rzeczy. Myję ręce. Przebieram się w dres. Nastawiam kolejną kawę. Piję w ciszy, gładząc kciukiem Arę. Czy w Hiszpanii żyją Ary?