no spójrz na mnie

Od kiedy mówią o końcu świata? Sama nie wiem, kto zaczął. Tymczasem jestem w połowie do własnego końca. Chyba, że moje słońce zajdzie ciut wcześniej. I właściwie chciałabym, aby tamten dzień był piękny. Wiem, mogę sobie chcieć. Kiedyś w młodości pragnęłam być drobną blondynką o niebieskich oczach. Kolor oczu ściemniał, włosy również, a i o filigranowej figurce mogę pomarzyć. Cierpliwie czekam, aż zagotuje się woda na herbatę. Równie cierpliwie czekam na niego cały dzień. Ubrałam się w lnianą długą sukienkę, słońce leniwie wbijało się w mój kark, zapomniałam o zimie. Tak, jak zapomina się o palaczach. Słuchając muzyki trwoniłam czas. Okazuje się, że jestem zbyt przyziemna, pogrążona cywilizacją siedzę w sieci. Doprowadzam do odmiany kolejną godzinę i gram w szachy, żeby nie było wątpliwości – z komputerem. Powinnam wypisać podstawowe zajęcia na każdy dzień. Literaturę na każdą godzinę, wiersz na każdą minutę. Kieliszek wina lub nalewki do tych zajęć i możesz pomyśleć, Małgośka żyje w marazmie. To jedynie egzystencja. Nie przykładam palca do poprawy cywilizacji. Najchętniej oglądam filmy o latach siedemdziesiątych i marzę o śniadaniu w ogrodzie. Przy kolacji znowu pokrwawiłam koszulę. Dobrze, że takie rzeczy nie przytrafiają mi się na ulicy. Leżałabym sobie na chodniku. Obchodziliby mnie łukiem i pokazywali palcem. Tam leży lump. Wstałabym pewnie po kilku minutach i poszła w cholerę. Czasem mam tylko na to ochotę. Iść w cholerę.