Kiedy nie wiem, co powiedzieć

Agnieszka Renusz

Coś mnie chwyta, rozwarstwia, informuje każdego ranka,
bym zrozumiała, z czego się składam. Drżę, głos unosi nad dzwonkami
i kwiatami, szczególnie w deszczowy czwartek. Piję kawę,
czas płynie wolniej.

Minęła chęć na ucieczki, jedna za drugą. Dziewczęta znoszą koszule,
granatowe kalosze. W ich oczach szukam odpowiedzi,
dlaczego coraz trudniej o uśmiech, gdy wspinamy się niżej lub pod górę.
Bawimy ze zwierzętami pod łóżkiem. Łatwowierność przybliża
nas do siebie.

Przy nagłych zmianach staję się drobiazgowa. Obserwuję ludzi,
kiedy puchną, a znajomi wymyślają pieszczotliwe nazwy depresji.
Dokręcają śrubokrętem stawy, śledzą różne sprawy w pośpiesznym
świecie. Maile od nich wpadają do spamu. Kokoszą się obok wyobraźni.