Powroty

 

Kiedy oddycham,
ocean nie mówi, tylko się cofa.
Ślady znikają w pianie, jakby
nic nigdy nie chodziło po piasku.

Fale nie patrzą.
Słowo fala też nie.
Zostaje liczba –
odksztuszeń, zim, białych poranków –
nie mają już drzwi.

Spacer powtarza się jak wers –
niby ten sam, a jednak w innej tonacji.
Czasem obok, czasem zamiast.
Zimno to przypomnienie,
że skóra jeszcze nie zapomniała
jak dotykać.

Na ścianie wisi kalendarz –
łamany zegar z serwetek.
Minuty szybsze niż kroki,
nawet jeśli buty zapominają o kierunku.

Słowa używają się same.
Jedne do mówienia, inne
żeby zapomnieć.
Niektóre, żeby przetrwać wiersz.
Jeszcze inne – żeby go rozerwać.

Wiersze są kruche,
życie jest śliskie.
Myśli uciekają
zanim zyskają formę
i zostają tylko te,
które mają zapach mrozu.

Nastrój rozpuszcza się w herbacie,
w zmiętej chusteczce,
w dźwięku pękającej szyszki.
Nie ma my,
są tylko dwie warstwy powietrza
oddzielone od siebie ciszą.

To, co wspólne, trwa
tylko podczas oddechu.
I tylko wtedy
mieszczą się wszystkie fale.