Pomadka ma na imię Magda

 

Opowiadanie – utkane z nieutulenia, z żalemka. Dusi się z braku ciała, a mimo to rozrasta się w cieniu, w pół świtu, kolejny żegliniec.

Nie była u mnie nigdy. Nie zostawiła zapachu w korytarzu, nie odcisnęła stóp na dywanie, nie przygniotła ulubionym płaszczem wieszaka. A jednak, gdy dzisiaj weszłam do przedpokoju, powietrze zadrgało, jak po jej śmiechu. Niektóre rozmowy były tak gęste, że mogłyby się wylać z kubka. Miały zapach korzenny, czasem cytrusowy, innym razem metaliczny, jak nowa szminka testowana na nadgarstku. Odcień? Znała ich więcej niż ja. Miała talent do ich nazywania – nie mówiła bordowy, tylko przedburzowy ślad po malinach. Nosorożec, mówiła, to zwierzę nie z tego świata. Ma oczy, które wiedzą więcej niż nasza epoka. Śmiałam się wtedy. Ale teraz te słowa wiszą nade mną jak kopuła z pyłu – przesłaniają słońce, trzymają świat w innym wymiarze. Zaczynam płakać w sklepie, przy kasie. Wtedy, gdy widzę lakierowane czółenka z szerokim noskiem – dokładnie takie, jakie by wyśmiała, a potem napisała do mnie: Ale przyznaj, że jakby były w kolorze zdechłego flaminga, to może bym je wzięła. Dla sztuki. Zatrzymuję się, ręce mam mokre od wczorajszego deszczu, który nie przestał padać we mnie. Jej nie ma. Ale są wiadomości. Stare zdjęcia – fragment podeszwy, szkic z zeszytu, ucho filiżanki. I rozmowa o tym, że człowiek jest sztuką tylko wtedy, gdy pozwala sobie na absurd. Mam wrażenie, że chodzę po mieście z jej ciałem przyklejonym do moich pleców – lekkim jak cień, a jednak przytłaczającym, jak bagaż kabinowy, który nie mieści się już w schowku. Siłownia nie pomaga. Ramię za ramieniem, oddech za oddechem – czuję, jak wyciskam z siebie wspomnienie, a ono i tak wraca, inną drogą, przez kolano, łopatkę, dziurę w gardle. Nauczyła mnie, że kolor to nie ozdoba, ale język. Że można mówić do świata w odcieniach, a on czasem odpowiada. Dziś odpowiada szarością. Ale jest w nim odcień milczenia z połyskiem. Magda – nigdy nie dotknęłam twojej dłoni. A jednak byłaś miękka jak jedwabna podszewka mojej skóry. Wchodzisz do mnie przez szczeliny – w poranne wiadomości, w kurz na monitorze, w senny zapach włosów.

Jeszcze trochę pobądź. Choćby cieniem. Choćby pół świtu. Choćby tylko wtedy, gdy wklepuję w skórę tę samą różową mgłę, którą kiedyś nazwałaś szminką dla melancholii.