Niepewność

 

Wyciągam rękę, bo chcę coś uchwycić,
ale zanim zdążę, słowa już pękają.
Kruszą się, jakby były z gliny. Widzisz to?
Opadają na stół – bezgłośne, bezwładne,
a ja próbuję je podnieść, jak się podnosi
rozsypane okruszki,
jak się próbuje złożyć czyjeś wczorajsze milczenie.

Kiedyś znalazłam obrazy w szufladzie.
Nie pytaj, skąd się tam wzięły –
brudny błękit, niedokończone kreski,
tusz, spływał jak rzeka w kałużach papieru.
Próbowałam je połączyć, naprawdę.
Ale one nie chcą być całością.
Są jak my – trochę tu, trochę tam.
I żadna ręka nie potrafi ich zatrzymać.

Wiesz, na ulicy też są litery.
Leżą sobie, jakby czekały.
Na chodnikach, w rowach, przy latarniach.
Zawsze takie miękkie, zapomniane.
Ktoś przejdzie, ktoś kopnie,
ale nigdy nikt ich nie zbierze.
A jednak prowadzą gdzieś –
do bram, pod które nawet światło nie dociera.

Może tam jest poezja, myślisz?
Tam, gdzie nikt nie zagląda.
Gdzie słowa łamią się
jak stare gałęzie pod ciężarem śniegu.
Gdzie myśli są tak ciche,
że boją się wyjść na głos.

Powtarzam te same gesty –
nie dlatego, że nie wiem, co robić,
ale dlatego, że tylko powtarzanie
trzyma mnie w całości.
Jak ćwiczenie, wiesz? Jak oddech,
co przypomina, że jeszcze żyję.

I wiesz, w tym wszystkim jest coś czułego –
to, jak dłoń kreśli kontur twarzy.
To, jak linia przerywa przeszłość.
To, jak mały znak mówi, cicho, prawie niesłyszalnie:
Jesteśmy. Naprawdę.

Rozumiesz teraz?