Był sobie las

 

https://www.rte.ie/news/regional/2025/0207/1495188-mote-forest-park/

https://www.roscommonherald.ie/news/popular-county-roscommon-woodlands-amenity-suffers-extensive-storm-damage_arid-45695.html

Jeździmy tam od dwunastu lat. Znamy każdy zakręt, wzniesienie, polanę, która wiosną pachnie wilgotną ziemią, a zimą błyszczy od szronu. Dzisiaj też ruszyliśmy tą samą trasą – potrzeba odmiany jest czasem paradoksalna, bo prowadzi w dobrze znane miejsca. Pogoda była nijaka, ale przynajmniej nie padało. Rozmawialiśmy, słuchaliśmy muzyki, mijaliśmy znajome punkty, aż nagle… Roscommon. Spojrzeliśmy na siebie zdziwieni. Jakim cudem przeoczyliśmy zjazd? I wtedy przypomniało mi się to jedno miejsce – coś, co wcześniej tylko mignęło mi w kącie oka. Powalone drzewa, puste miejsce tam, gdzie zawsze były wysokie jodły i buki. Zawróciliśmy.

Tak, to tutaj.

Ale lasu już nie było. 300 hektarów. Droga, która zawsze wyglądała jak tunel światła wśród zieleni, teraz była cicha, naga, rozdarta. Konary leżały wzdłuż pobocza jak po bitwie. Na wjeździe stał znak: Zakaz wjazdu. Patrzyłam na ten krajobraz, który jeszcze niedawno był schronieniem dla ptaków i wiewiórek, miejscem odpoczynku i ucieczki. Teraz wyglądał jak rana. I wtedy przyszło to, co nieuniknione – ogrom smutku.

A tak było przed nadejściem Éowyn.