Śmiech i wspomnienia

 

W intencjach i wspomnieniach pozostaje śmiech, którego nauczyłam się w dzieciństwie. Tak pokonuję trudności, dzieląc się życzliwością i pomysłami. Z przyjaciółką rozcieńczałyśmy wino wodą, aż fragmenty rozmów znikały, słowo po słowie. Nigdy nie przesadzałam z czułością wobec siebie – może dlatego widziałam rzeczy wyraźniej, nie oceniając, kto kogo kocha i kto do kogo pasuje. Gdy ktoś mówił, że jestem sfrustrowana – ignorowałam komentarze, jakby w rozmowach z przyjaciółką miały mieć jakieś znaczenie. Serio – nie miały.

Śmiech towarzyszy mi w trudnych chwilach, przypominając, że nawet w najgorszych momentach można znaleźć coś, co podniesie na duchu, co sprawi, że świat nabierze jaśniejszych odcieni. Czasem wystarczy drobny żart, by zniwelować napięcie i przywrócić równowagę. Jest jak plaster na ranę, pomagający przejść przez życie, czasem z trudem, dlatego tak usilnie szukam wytchnienia, którego potrzebuję.

W minionym tygodniu Sophia spędziła ponad dobę w szpitalu – infekcja okazała się poważniejsza, niż się spodziewałam. Pisałam wiersze, żeby złapać równowagę. I doszłam do wniosku, że mój blog się wyczerpał. Pora wrócić do szuflady i dać sobie chwilę oddechu.