Moralność i jej brak

 

Na mojej liście wstydu znajdują się tacy ludzie, którzy na jednym oddechu protestują przeciwko rządowi, wytykają palcami dotacje ministra Glińskiego i odrzucają je jak gorący kartofel. Jednakże, gdy nadchodzi czas wydania ich książek, chętnie sięgają po publiczne pieniądze, które zgrabnie pozyskują z tego samego źródła tylko za pośrednictwem innych instytucji.

Mówiąc tak samo tylko inaczej, oficjalnie deklarują, że PIS nie jest dla nich opcją, ale z drugiej strony, przez kręte ścieżki sięgają po środki, które pochodzą z tego samego źródła. Tak tak, te pieniądze są wszystkich podatników, oczywiście. Jednak oczernianie jednych, że przyjmują pieniądze od urzędników z nadania Pisu, a pokrętnie biorą te same pieniądze od kolegów z innych redakcji/instytucji, jest takie sobie. To przypomina mi trochę import gazu i węgla z Rosji - wszyscy wiedzą skąd pochodzi, ale odwracają wzrok. O, ludzie!

I jeszcze artykuł autorstwa Antoniny Tosiek, fragmenty dostępne pod tym linkiem: Józef Maria Ruszar i jego prywatny folwark w Instytucie Literatury.

Od samego początku krążyły kontrowersyjne plotki na temat dyrektora NaPISu, a także pojawiały się głosy dotyczące jego zachowania, które wielokrotnie określano jako nieetyczne i wulgarnie. Pomimo to, wielu ludzi podejmowało pracę w tym miejscu, tym samym legitymizując jego działania swoją obecnością. Argumentowano, że robili to z konieczności, by zapewnić sobie środki do życia i by uniknąć głodu (?). Jednak w Krakowie, to duże miasto, zawsze jest wiele opcji do wyboru. Jeśli dążysz do bycia osobą etyczną, zawsze możesz znaleźć pracę, która nie będzie moralnie kontrowersyjna i nie będzie cię obciążać etykietką.

Ponadto, osoby decydujące się na współpracę z NaPISem doskonale zdawały sobie sprawę z charakteru czasopisma i osobistego stylu jego przełożonego. To zawiłe i zasłaniające rzeczywistość, w której literatura miesza się z interesami finansowymi, bywa trudne do zrozumienia i rozpracowania.

Przemoc to przemoc, i wszyscy w redakcji ponoszą za nią odpowiedzialność. Osoby współpracujące, które widzą przemocowe sytuacje, ale odwracają wzrok lub twierdzą, że niczego nie zauważyły, jedynie usprawiedliwiają te zachowania i pomagają zachować pozory.