Spisane ze szkła

 

Kolekcje notatek. Murale. Suche kwiaty.
Zastanawiałam się nad niezależnością umysłu.
Nad pielęgnacją relacji, odpornością, potencjałem,
jaki tkwi w ludziach.

Dźwięki, rozdźwięki, rozchodzą się jak chcą.
Wyplątuję z nich pamięć o chłopcu, kształtną kobietę.

Ze starych gazet wycinała ogłoszenia.
Hodowała je niczym papierowe rośliny,
zamknięte w szklanych słojach udawały owocowanie.

 
Spójrz, zatoka podmywa wydmy. Wypływają  

ze śmieciami, pod domy z czerwonej glinki.

W salonie roznosi się zapach transparentnych liści wyrwanych
ze szkicu na bilecie powrotnym. Z zapisków na marginesach 

wyciekały opinie znawców alpinizmu. Dobre miejsca, 

nagle przedatowane, ale zawsze łączone w maju.

I wtedy popatrzyliśmy w dół, a kiedy zszedłeś z dachu,
mieliśmy imperialistyczne państwa w nosie.
Mocna ściana powstrzymuje lęk. Mówiłam, że chłopiec

rozplecie supeł, nakreśli linie, uniesie głowę.
Z mokrego papieru wyparuje woda, z uszu wydrapiemy
lęki. Będziemy wolni, według bajki,
długo i coś tam.

 

2013