Przez lata przeżywałam wczorajsze chwile.
Zmieniałam kropki, przecinki, wypaczałam sens zdań.
Spotykaliśmy się na wybrukowanej drodze.
Gubiliśmy w zaułkach, za drewnianymi chatami.
Możliwe, że zapach z pól nas wiódł.
Nie można tego zrozumieć, chociaż scena wygląda naiwnie.
Rzucam kamieniami w rzekę i to mnie nie razi. Przesuwa jedynie cel,
rozwija i zwija świszczący oddech. Najważniejsza jest forma.
Więc ćwiczę oko, palce. Odkładam ołówek, drewno,
rozluźniam pięść. To bardzo powierzchowne ujęcie.
Stajesz przed sobą i wiesz, że nie masz złego samopoczucia,
kiedy wynika ono z tego, co zdarzyło się pomiędzy dwiema osobami.
Ustalam punkt widzenia – z kolorów ścian, struktury drzwi,
z porzuconej drabiny, surfinii, które wzeszły i zakwitną na czarno.
Po drodze wspominam ciszę. Odbija się
od przedmiotów rozstawionych na parapecie.
I tylko kamienie, które ułożyłam wczoraj
przed zaśnięciem zwiastują deszcz.
Opadają na wschód.
Zmieniałam kropki, przecinki, wypaczałam sens zdań.
Spotykaliśmy się na wybrukowanej drodze.
Gubiliśmy w zaułkach, za drewnianymi chatami.
Możliwe, że zapach z pól nas wiódł.
Nie można tego zrozumieć, chociaż scena wygląda naiwnie.
Rzucam kamieniami w rzekę i to mnie nie razi. Przesuwa jedynie cel,
rozwija i zwija świszczący oddech. Najważniejsza jest forma.
Więc ćwiczę oko, palce. Odkładam ołówek, drewno,
rozluźniam pięść. To bardzo powierzchowne ujęcie.
Stajesz przed sobą i wiesz, że nie masz złego samopoczucia,
kiedy wynika ono z tego, co zdarzyło się pomiędzy dwiema osobami.
Ustalam punkt widzenia – z kolorów ścian, struktury drzwi,
z porzuconej drabiny, surfinii, które wzeszły i zakwitną na czarno.
Po drodze wspominam ciszę. Odbija się
od przedmiotów rozstawionych na parapecie.
I tylko kamienie, które ułożyłam wczoraj
przed zaśnięciem zwiastują deszcz.
Opadają na wschód.
zmieniłam, nie wiem czy działa, mam nadzieje że tak...
OdpowiedzUsuńdeszcze zaczynamy powoli zaklinać...sucho w ogrodzie, ale mam dysonans bo chce słońca
teatralna
Działa :) miej po równo :) deszcz i słońce.
UsuńJak zwykle artystycznie splotłaś piękno grafiki i słów i tylko niepokoi mnie czerń kwiatów.
OdpowiedzUsuńI ja też zaczynam powoli zaklinać deszcz. Boję się tego lata, bo jest jakoś tak, jakby Twoja wizja czarnych kwiatów miała się spełnić.
M
Kiedyś miałam obsesję na punkcie czarnych kwiatów, czekam aż rozkwitnie czarny irys, na którego czekam od dawna. Kiedyś marzyłam, by mieć w ogrodzie tylko czarne kwiaty. Wynajduję perfumy z nutami czarnych kwiatów, ja od nich czuję energię, piękno, ale również woń utraty utraty, tajemnicę. Mam nadzieję, że Twoje lato będzie jednak pozytywne, że susza Cię ominie. Przydałaby się równowaga. O tak, tego nam życzę.
UsuńZupełnie nie poczułam czarnych kwiatów... Zaskoczona przeczytałam w komentarzu... Uwielbiam to w słowach. Każdy Dostaje Takie Jakie Potrzebuje.
OdpowiedzUsuńNo właśnie każdy czyta "po swojemu', mnie czasami poruszają teksty, które innych nużą, nudzą, a ja się w nich odnajduję, rozkoszuję, przeglądam. Podobnie jest z muzyką.
Usuń