Książka o której mówię najmniej, a przecież jest najciekawsza. Kiedy nagle z nieobecności wchodzę w najróżniejsze warstwy obecności
i odkrywam na nowo świat, wyspę.
Podróżowanie w przestrzeni
ze studni, z nadżartych cegieł. Ruiny niepotrzebnie tracą kształt,
jakby życie miało być tylko przeszłością
albo zniekształconym zarysem wierzchołków wzgórz.
Raz wzniesione są zaledwie ułamkiem równowagi.
Kogo obchodzą pachnące pestki, które pękają pod ziemią,
przeobrażając się w energię. Im częściej dotykam
miejsc, w których więcej bólu, tym szybciej wschodzi i odbija
piętno, nieczułe na najbardziej skomplikowaną pułapkę.
Możliwe, że można prościej przemijać. Wystarczy nie schodzić
ze ścieżki, nie tłumaczyć, ile rat pozostało do spłaty,
spinając pośladki biec tu i teraz. Nie dać się lękom
o przyszłość ruin.
2012
Książkę można kupić tutaj - http://www.wforma.eu/liczby-nieparzyste.html
i znajdziecie również na stronie wydawnictwa późniejsze tomy Mullaghmore i Pierwsze wspomnienie wielkiego głodu
czołgasz się pod oknem, obok wygiętych główek
kwiatów. Lubisz moje zmieszanie, duszność, lepkość.
Ich siła przyciąga nas do siebie, pęcznieje zamiast tęsknoty
tęcza nad zamkiem.
Na wyciągnięcie ręki radość z pieczonego chleba, pasztetu babek.
Drzewo blokuje drzwi, kartkami z książek. Na piętrze
gaśnie światło. Perspektywa niknie. Nie wiemy, ile nam zajmie
odcinanie gałęz. Kiedy zegar wybije pełnię, oglądamy się.
Deszcz uderza o szyby, podtapia kostki, zapadam się w głąb. Znowu liczysz
spazmy; uwierz mi, widziałam jak szybko odlatują ryby
z domami na grzbietach,
z drzewkami laurowymi. Niebieskie ogony zakręcone w górę,
odwrócone misy. Funeralny krajobraz przywleczony znad brzegu
powiewa pośród sieci. Już więcej nie potrzeba ci detali,
smutku, by zauważyć brudną wodę. Przelewa się, wypełnia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz