Historia kilku wyimków

Plaża w Grange

na horyzoncie klify w Donegal

Przede mną mnóstwo owiec, talerzy czarnych bzów przechylających się nad murkami z kamieni, które są tutaj od tysięcy lat, jednak wciąż odwracam się w stronę oceanu. To co kocham w tej wyspie, to bliskość gór i wody. Z jednej strony wspinam się na klif, z drugiej obserwuję, jak ktoś walczy z falą. W tym miejscu za plecami mam BenBulbena, chwilę obok leży na cemntarzu w Drumcliff W. B. Yeats, też mają na siebie oko. Wiosenna burza na oceanie w 2015 roku odkryła wraki trzech statków z "Hiszpańskiej Armady". I tutaj przypomniałam sobie pewien urywek z myśli zapisany w dzienniku, kiedyś tam:

(...) Powoli wyszarpuję się z zawieszek mentalnych. Pokój przecina snop światła, coś się zmienia. Wpada jak gdyby nigdy nic, jak morskie opowieści o hiszpańskich korsarzach, którzy marzyli o podbiciu Anglii, a jednak wszyscy utonęli u wybrzeży Irlandii. I tylko wybrzuszają się dziwne kształty skał w czasie odpływu. Zastanawiam się wtedy, kim bylibyśmy, gdyby oni jednak przedostali się na ląd, do czego musiałyby przyzwyczaić się nasze zmysły, perspektywa innego języka, jakaś niestabilność. Możliwość widzenia wszystkiego inaczej, lepiej? Bo dlaczego mam ich sprowadzać w myślach właśnie tutaj, po każdej porannej lekturze „Timesa”. Do głowy, do łóżka, przy śniadaniu, zmywaniu kubków, przy czyszczeniu ekspresu do kawy. Męczyć się dreptaniem, potykaniem, zagłuszaniem krzyków. Czyszczeniem poręczy i wypluwaniem przeziębienia tuż po szóstej. Zawsze wybieraj rozsądną godzinę na chorowanie. Nie udawaj, że śpisz. Przecież widzę różne rzeczy, czuję, że wiele nowych wciąż ma na mnie ochotę. Nie potrafię ich jeszcze nazwać, nawet nie wiem, czy się sprawdzą i na ile mogę z tobą o tym rozmawiać (...)

BenBulben