Sens

Z otrębów dni, z tego, co służy nam lub układa się przy zamiataniu
w sprawne obrazy. Wyciągam. Nigdy nie miałam tu nic do gadania.
I kiedy wracam na wyspę wysp, w czas snów i wiatrów, myślę,
jak lekko wchodzę w jedno i drugie. Dom w dom, życie w życie, bez dystansu,
w lęk. Wewnętrzny spokój, gdy samej sobie udzielam wskazówek.

Na tyle zasługuję w bezbolesnej terapii. W przeciwieństwie do innych,
skupiam się na lodzie, tkwię w nim i nie wiem, czy są jakieś wzory,
abym mogła rozbić schemat, działać w działaniu, ulepszyć uroczych i przygłupich.
Tak, wydaje się, że jest wszystko w porzadku na tym etapie pamięci. Wyraźne kolory
na tle zgiełku. Niech się kłócą, pozbawiają pewności, starych przyzwyczajeń.

Od progu powstrzymuję falę inspiracji. Japońska sztuka w malarstwie polskim,
konkursy na dwie ręce i głowy, komunikaty, nadzieja i rozczarowania.
Kobiety piszą nie tylko kryminały, ale również układają trwale powracającą
narrację. Przenoszą się w tle, w zapachu kwiatów, które nazywasz kiczem.
A później pijesz wódkę, zaklinasz palce, by przekładały kartki albo milczały,
jak w opisie dramatu tylko dla żywych, koniecznie praworęcznych, a może zbyt krótko spaliśmy?

Dlatego teraz eteryczne sceny kojarzą się z drugą stroną.

Z tomu Pierwsze wspomnienie wielkiego głodu