Nawroty

Spójrz, niewiele można oczekiwać od tej pory roku.

Zamarza deszcz, na rękawie gil i nagle znikające krople krwi. 

Każdy cykl mija, więc powtarzam chłodno, nie popędzaj kota, 

psa, owiec, torując sobie drogę. Wyłazi ze mnie zwierzę, 

szczypie powietrze, trawę, zrywa więź z obrazami nad łóżkiem. 

Mój drogi, spójrz w dół. Wpasowuję się w światło 

świdrujące spojrzenia. Przyszłość snuje się, nasłuchuje, 

powtarza imiona. Można koniec rozwiązać przed końcem 

i wylać, zdradzić, splamić obrus? Zgadnij, 

czy kadry z wyobraźni to najszczersze emocje, 

które rozchylają usta. Oddalenie boli bardziej niż wygnanie. 

Gdybym potrafiła zmienić noc w toń, rankiem
zapomnieć o ciosach burzy. Nie słyszeć echa bitew, 

wypowiadać jak dziecko zaklęcia, 

co mogą zatrzymać lęk, zamrozić każdą ulewę.