Barwienie

Zatrzymuję się przed domem, gdzie rośnie stara magnolia. 

Krajobraz pamięci. A może musimy żywić się przemianami, 

połączonymi ze sobą odnośnikami i cienkimi nićmi?

Sięgając po intensywne słońce, mimo że nikt nas nie woła, 

nie ponagla, wyczerpujemy się.

I nie wiem, kto ma rację, dopóki las deszczowy nie spłonie, 

Paryż nie utonie, Lizbona nie rozsypie się w pył. 

Nadejdzie kolejna plaga. Z domu do domu, 

przelatują strony powieści, teatralne obrazy.

Upokorzenie. Zaklęci w wizjach materialistów, 

nie strofujemy odbiorników. 

Spojrzeć na kawałek życia z pewnego dystansu. 

Z wysokości.