Bujnie obrodziły elektrownie atomowe

Oko jest jeszcze żywe, 

chociaż mylę się i zapisuję, że żwawe. 

Spokój jest spokojem. Nic sobie nie wyobrażam, 

uśmiechem odpowiadam na uśmiech. Z daleka 

i bliska. Zmuszam się do refleksji 

po napisach końcowych w kinie. Wypowiadam jakieś frazesy 

po spektaklu, na którym chłopcy deklamowali teksty o utopii, 

dusili się od smogu, kobiety traciły dzieci. Gratulujemy sobie życia. 

Śpiewamy hymny, dyskutujemy o korzeniach, 

a w rzekach nie ma już roślin, a brunatne jest brunatne. 

Brunatne zabiera brzeg wyspy, lepi się do stóp, wypełnia płuca.