Utknęłam

Czas oszalał. I ja trochę, ale już mi przechodzi. Napisałam ostatnio kilka słów o wierszach - klik. Tekst jak tekst. Coś za mną chodzi...

Moc, jaką wtłacza ocean, posmak torfu, soli.

Przypomina o wszystkim. O wielkim głodzie,

walkach o niepodległość.

Mity, legendy, magia celtyckiego świata.
Zamawiam fish and chips i wpatruję się w niewielką czcionkę,
w papier, którym wyłożono stół. Za oknem krzykliwe mewy,

sceneria, jak z irlandzkich powieści.

Przypomniałam sobie,

jak z kolegami wymienialiśmy komiksy drukowane w Świecie Młodych.

Nie chciałam się uczyć na pamięć Inwokacji i wiele innych historyjek.

Dzisiaj nic z nich nie wynika. Może jedynie kształt pamięci.

Wymieszana, posiada własny wybór opowiadań,

kiedy odkładam kolejną książkę na półkę, myślę,

że nie ma znaczenia, czy znam wiersze Byrona, Yeatsa, Heaneya,

wiem jaki kolor mchu pokrywa kamienie i ruiny okolicznych zamków.

Nie ma znaczenia, kiedy ktoś zadaje pytanie, dlaczego jestem miła.

Tak zwyczajnie. Cofam się. Tworzę listę zakazanych sformułowań.

Tak powstaje niezrozumialstwo, co utrudnia dostęp. I tak jest lepiej, prościej.