Pięciominutowe prezentacje

Jakie to uczucie, kiedy wychodzisz z siebie do ludzi i nie pamiętasz o czym mówiłaś? Właśnie. Dzisiaj miałam takie doświadczenie, które mnie w jakiś sposób zniewoliło. Spoglądasz naprzód i widzisz siebie. Świat mija, rzeki odpływają, drzewa gubią ostatnie liście. Po drugiej stronie ulicy ktoś przeprawia się przez kałużę. Przenikam deszcz i staję w pomarańczowym świetle neonów. I w tym momencie Asma podała mi na dłoni pachnące przyprawy z targu w Istanbule. Troszczy się o mnie, kiedy odlatuję i przytrzymuje, gdy wracam. Coraz częściej rozlewiska zmieniają się w bagno i jest trudniej przedostać się w głąb lądu, ale nie przestajemy rozmawiać. Stajemy we własnych cieniach, i nie znikamy któregoś dnia, nie wiadomo kiedy.