Nawroty

Spójrz, niewiele można oczekiwać od tej pory roku.
Zamarza deszcz, na rękawie gil i nagle znikające krople
krwi. Każdy cykl mija, więc powtarzam chłodno, nie popędzaj
kota, psa, owiec, torując sobie drogę. Wyłazi ze mnie zwierzę,
szczypie powietrze, trawę, zrywa więź z obrazami nad łóżkiem.

Mój drogi, spójrz w dół. Wpasowuję się w światło świdrujące
spojrzenia. Przyszłość snuje się, nasłuchuje, powtarza imiona.
Można koniec rozwiązać przed końcem i wylać, zdradzić, splamić
obrus? Zgadnij, czy kadry z wyobraźni to najszczersze emocje,
które rozchylają usta. Oddalenie boli bardziej niż wygnanie.

Gdybym potrafiła zmienić noc w toń, rankiem zapomnieć o ciosach
burzy. Nie słyszeć echa bitew, wypowiadać jak dziecko zaklęcia,
co mogą zatrzymać lęk, zamrozić każdą ulewę.