O pokrzepieniu

Ludzie pytają, czy regularnie piję kawę. Ktokolwiek
do znudzenia słucha Maxa Richtera, wie, że wiele było za moją przyczyną.
Tak samo patrzymy sobie w oczy i delektujemy się, łyk za łykiem.

Rozpoczynamy dzień
od sprowadzenia do wspólnego mianownika ułamków snów
spod powiek, by podnieść się i odsłonić wątek. Początek.
Promienie, powietrze, wrzask srok. Tkwię pomiędzy wiatrem
a wiatrem. W miejscu wypełnionym obsesyjną degeneracją widma.

Niewiele cudowności? Że w kurhanach tłuką się te same piosenki z barów.
Laleczki, ich taniec, przejmujący step.
Irlandzkie rytuały, po których kobiety przywracają do życia mężczyzn.
Gdy wciągają powietrze, coś się porusza,
pachnie krwią.