Na piętnastej stronie W drodze Kerouaca znalazłam wizytówkę studia tatuażu – Purple Ink

Mullaghmore

Musiałam spojrzeć pod światło, na wzór musztardowych,
lnianych zasłon. Piliśmy równo, jednak pierwsza
rozglądałam się za poduszką i miejscem, gdzie mogłabym
odpocząć. Przy ulicy tliła się jedna lampa. Nie wiem,
czy w ciepłą i jasną noc była konieczna.

Dzieci płynnie przechodzą z angielskiego na polski, kiedy
nie chcą, by ktoś je rozumiał, zanoszą się śmiechem.
Mogę tak leżeć i słuchać, jak się wygłupiają. I dźwięcznie
szeleszczą. Kończą dzień. W dolinie kilka bocznych dróg
zaczyna się w barach, gdzie ojcowie opowiadają
dowcipy. Później wracają, miękko uginają kolana, wokół
hałasuje wiatr.

Ciemne kontury przejeżdżających. Pewnego dnia
ktoś się zatrzyma i wysiądzie. Minie torfowisko,
zapłaci dzieciakom za lemoniadę. W tej samej chwili
poczujesz ukłucie. I kolejne, kolejne. Tusz rozejdzie
się pod skórą. Mdłości od powtarzanych ruchów,
przebijania. Nikt z nas nie tęskni za śmiercią, a jednak
myśl czasami wraca. Jazz i rajski widok na pola.

Fioletowe niebo wylewające się za wzgórza.
Owce przeżuwające trawę, zaparowane okna.
Kiedyś powiesz, że to najlepsze zdjęcie zachodu
słońca. Zaproszę cię do środka. Kilka razy.