Kiedyś spróbuję

Katarzyna Tchórz

Zła się nie ulęknę. Natłok myśli,
opróżnione filiżanki, dopełnione tym, co nie pozwoli
zasnąć. Pewność, że szukanie oznacza znalezienie.
Nie tylko gra może wytrącić z równowagi.

Denerwujące loczki coraz częściej nie pasują do sukienki.
Ktoś nieprzygotowany umiera, potem odradza się po kilku łykach
grzanego wina. Inny podaje kubek z granatowym uchwytem.
Chociaż nie mogą mówić, trwają w bezruchu.

Mnóstwo w nich nierozpoznanego piękna,
odwróconej perspektywy. Przewrotnych pojęć.
Przychodzę prosto pod mur, bo tam usypiają ptaki.
Wolne budzą się i szybują, lądują zawsze z tej samej strony.

Mogłabym określać czas, gdyby nie chmury, poranne tęcze.
Leniwe koty uchodzą z życiem, psy z drobnymi śladami krwi
liżą rany. W tym samym miejscu, z którego nie mam odwagi
odejść. Żeby wrócić.

Z tomu Pierwsze wspomnienie wielkiego głodu