Woda i rozpad świata

Wypatruję miejsc. Co we śnie jest snem, a co ucieczką?
Od samych siebie rankiem. Powietrze gęstnieje,
jeszcze nie wybucha śmieszność tłumu. Wielu ludzi
zostawia paczki z książkami. Później zapominają,
jakie były cytaty, tytuły, bledną kolory okładek,
zależność romantycznej poezji od kluczowych idei,
korzeni, po czubek nosa.

W ten sposób chłopcy nie łączą się z dziewczętami.
Już nie odnajdują w filmach, w świetle bezcielesności,
o której nie pamiętamy, bo tak jest wygodnie. Ochłonęli bez nas.
Krok po kroku, podziwiamy klify.
Ostrożnie do wejścia, w sprzeczności, w szare ciało myśli.
Czasami przez brak poczucia przynależności odchodzą i kiełkują
wprost do ucha.

Zdaje się, że ostatnie rozdanie kończy dramat, rytuał odrzucenia.
Umarła kultura, zostały kurhany,
kiedyś szukaliśmy w nich przodków.

Na nic szamańskie misteria, nauka latania, widzenia.
Podobno najtrudniej spojrzeć od dołu.
W kręgi na wodzie i pod wodą. Kończą się wątpliwości.
Ruch ust. Ledwo widoczne szkliste spojrzenie.
Zwyczajny wieczór, obraz wioski rybackiej przesilony wiatrem.
Spłowiałe koszule. Len. Pustka.

lipiec 2016