Noc uderza do głowy

Connemara

Litery wpasowane w łagodny kształt drogi.
Prostują nierówności. Wspominałeś żonę.
Zawsze tam stała z zapuszczonymi dłońmi w fałdy spódnicy.
Albo można było ją spotkać przy stole kreślarskim.
Odtruwała okoliczne jeziora, rzeki, lasy.

Mnóstwo ceremonii pogrzebowych,
wędrowanie pomiędzy światami. Obarczone ciężarem
słowa, tajemnice tułaczy, do których miała słabość.
Rano zatrzymał nas deszcz i w kłębek zwinięty kot.
Znużony udręką obserwowania zwykłych spraw.

Mieszkamy na granicy Connaught. Nie muszę sobie wyobrażać
protestantów i katolików na tej samej ulicy, w jednym barze.
Na jedną modłę sączą czarne stouty. Później nagle pożerają,
podgryzają palce, uszy. Krew kapie na niebieskie kołnierze koszul.

Po południu wynurza się wiersz. Ma to samo znaczenie, zarys,
który przepadł we mgle. Jadę do Portlick. Ostatni promień.
Kiedy wracam, potykam się o wystające korzenie.
Rozmyślam o królowej Medb. O wrogach wrogów.
Widzę, że ślepną. Nikną.