Twarze

Obejrzałam Powidoki. Każdy z nas ma inne oczekiwania wobec filmów, ogólnie. Dla mnie, w tym przypadku, to jednak przede wszystkim kawałek historii - chodzi o głównego bohatera. Oczywiście w sieci krąży mnóstwo komentarzy znawców tematu, sztuki filmowej i jak to było po wojnie. Myślę, że w kilku scenach każdy z nas odnajdzie analogię do czasów obecnych. Jestem poruszona. Odrobinę zawiedziona, jednak film mi się podobał, mimo lekkiego ślizgania się po problemach. Artysta, żeby mógł być artystą, zawsze coś lub kogoś poświęca, przeciw czemuś działa, wędruje własnymi ścieżkami. Sądzę również, że Strzemiński w tym wycinku z okresu stalinizmu jest tylko tłem, dlatego Kobro pojawia się jedynie w domyśle, jak również wiele innych faktów. Bycie człowiekiem wiąże się ściśle z określoną postawą społeczną. Dzisiaj pewne sprawy, ludzie, są i to tyle. Nie chcę szerzej komentować Powidoków, bo musiałabym analizować postępowanie ludzi, którzy bez miłości do sztuki, zajmowali się kulturą. Z resztą ta koncepcja wróciła, pusty umysł, sflaczały duch. Alergia na piękno.